એવું નહોતું કે રેવતી સુંદર અને સંસ્કારી નહોતી, એવું પણ નહોતું કે એ શીલવાન અને ગુણવાન નહોતી. રેવતી સૌંદર્યસમ્રાજ્ઞી નહોતી એ વાત સાચી પણ સુંદરતાના માપદંડ પર ખરી ઊતરે એવી તો હતી જ. લંબગોળ ચહેરો. ઘાટીલો નાકનકશો. ચિત્તાકર્ષક કદાચ ન કહી શકાય પણ ધ્યાન ખેંચે એવી નમણી જરૂર હતી. જોવો ગમે એવો હતો એનો ચહેરો. શીલ અને ગુણમાં પણ કસોટીની એરણે ચડાવી શકાય એવી. પરંપરાઓનો આદર કરતી, પણ જડ અને જૂનવાણી નહોતી. આધુનિક હતી, પણ એનામાં અકડાઈ કે આછકલાઈ નહોતી. પરંપરા અને આધુનિકતાનો સુમેળ હતો એનામાં. સ્વપ્નસુંદરી ન કહીએ તો પણ કોઈ પણ યુવાનને ગમી જાય એવી તો એ હતી જ!
પણ સો વાતની એક વાત એ હતી કે મલ્હારને રેવતી પસંદ નહોતી. કાલે પણ પસંદ નહોતી અને આજે પણ નથી. ઘરપરિવારના દબાણને વશ થઇ એણે રેવતી સાથે સપ્તપદીના સાત ફેરા ફરતાં તો ફરી લીધા, પણ મનથી એને ક્યારેય અપનાવી ન શક્યો. રૂમઝૂમ પગલે રેવતીએ ગૃહપ્રવેશ કર્યો, પણ પોતાના હૃદયમાં ક્યારેય નહીં પ્રવેશી શકે. પોતે એને પ્રવેશ કરવા જ નહીં દે. કાશ! રસ્તા પર બેનર લાગે છે તેમ દિલ પર પણ બોર્ડ મારી શકાતું હોત: નો એન્ટ્રી, પ્લીઝ!
ઝાંઝરનો ઝણકાર કરતી ઘરમાં ઘૂમતી રહેતી રેવતીને એ સ્થિતપ્રજ્ઞ થઈને જોઈ રહેતો: રેવતી! રેવતી એ કાંઈ નામ કહેવાય. આવું તે નામ હોય. પણ શું નામને કારણે જ નથી ગમતી? ના, ના... એવું તો નથી. કદાચ એનું નામ રીમા, રીના કે પછી... રિયા હોય તોય શું! એ પ્રિયાને તોલે તો ન જ આવેને! પ્રિયા, મારી પ્રિય પ્રિયતમા!
હા... પ્રિયા મલ્હારની પ્રેયસી હતી. મલ્હાર પ્રિયાના ખયાલોમાં ખોવાઈ ગયો. ઈશ્વરે પ્રિયા નામનું કેટલું ખૂબસૂરત નાજુક નમણું ને અનુપમ શિલ્પ રચીને, એમાં પ્રાણ ફૂંકીને ધરતી પર રમતું મૂકી દીધેલું. યુવાનોના કાળજા પર કરવત ચલાવવા. ઘાયલ તો પોતે પણ ક્યાં નહોતો થયો! પ્રિયા પણ! અને ક્યારે કઈ ઘડીએ બંને એકમેકનાં પ્રેમદીવાનાં થઇ ગયા એની ખબર જ ન પડી. પ્રિયા એના અસ્તિત્વના અણુએ અણુમાં સમાઈ ગયેલી. રક્ત બનીને નસોમાં વહેતી હતી એ. ધડકન બનીને દિલમાં ધડકતી હતી એ. જીવનની સરગમના સાત સૂર હતી એ. જીવનસાહિત્યના નવેય રસમાં ઘોળાયેલી હતી એ. પોતે વિષ્ણુ હતો ને લક્ષ્મી હતી એ. પોતે શિવ હતો ને પાર્વતી હતી એ. પોતે કળાયેલ મોરલો હતો ને ઢળકતી ઢેલ હતી એ. પોતે સારસ ને સારસી એ. પોતે ઘૂઘવતો સમુદ્ર ને બે કાંઠે વહેતી નદી હતી એ... મિલન એ જ મંઝિલ હતી. શરણાઈના સૂર છેડાયા હોત અને તેત્રીસ કરોડ દેવીદેવતાઓએ આકાશમાંથી પુષ્પવર્ષા કરી હોત. કૃષ્ણ અને રાધાનું મિલન થયું હોત...!
અને અચાનક... મલ્હાર આસમાનમાંથી જમીન પર પટકાયો. ખયાલોના મખમલી આકાશમાંથી વાસ્તવિકતાની ખરબચડી ધરતી પર પડ્યો. કૃષ્ણ અને રાધાનો મેળાપ ક્યાં થયો હતો? પોતાની જેમ જ! કૃષ્ણના જીવનમાં રાધાને બદલે રુક્મિણી આવી એમ પોતાની જિંદગીમાં પ્રિયાને બદલે રેવતી આવી. રેવતી!
પુરાણગ્રંથોમાં રેવતી રુક્મિણીની જેઠાણી હતી. બલરામની પત્ની. પછી નક્ષત્ર બની ગઈ. નક્ષત્ર હતી તો આકાશમાં જ રહેવું હતુંને, ચાંદ, તારા ને બીજાં બીજા નક્ષત્રો સાથે. ત્યાંથી ધરતી પર ઊતરીને મારા ઘરમાં, મારા જીવનમાં શું કામ આવી? આ રેવતી નક્ષત્ર મારા જીવનમાં તો ગ્રહણ બનીને આવ્યું!
મલ્હારે રેવતીને પરણવા માટે ઘણી આનાકાની કરેલી, ઘણાં બહાનાં બતાવેલાં, પણ વિધિના લેખ આગળ કોનું ચાલ્યું છે કે મલ્હારનું ચાલે? આમ તો મલ્હાર અને પ્રિયા ઘરમાં વાત કરવાનું નિમિત્ત શોધતાં હતાં. પણ મલ્હારને એવો કોઈ મોકો મળે એ પહેલાં માતા મંજુલાબહેન અને પિતા જીવરાજભાઈએ રેવતીની વાત છેડી. મલ્હારના વિરોધને ધ્યાને લીધા વિના જોવાનું પણ ગોઠવાઈ ગયું અને ચટ મંગની ને પટ બ્યાહ પણ થઇ ગયા.
ઘરમાં સૌને રેવતી ગમી ગયેલી. સૌનું મન જીતી લીધેલું. આદર્શ વહુની જેમ વહેલાં ઊઠવું, સૌનો નાસ્તો બનાવવો, મંજુલામાને મંદિરે દર્શન કરાવવાં, નણંદ નીનાને ભણાવવી અને ઘરનાં નાનાં મોટાં કેટલાયે કામ. થોડા સમયમાં તો સ્થિતિ એવી થઇ કે રેવતી વિના કોઈને ચાલે જ નહીં. કોઈનું કોઈ કામ જ જાણે ન થતું. સૌ કોઈ રેવતી પર આધાર રાખતાં થઇ ગયાં.
એકમાત્ર અપવાદ હતો મલ્હાર. એ રેવતીની સામે પણ ન જોતો. એને બોલાવવાની વાત તો બહુ દૂરની રહી. એક-બે વાર રેવતીએ પૂછવાનો પ્રયત્ન પણ કરી જોયેલો: “તમે કેમ મારાથી દૂર રહો છો? હું તમને નથી ગમતી? શું મારી કોઈ ભૂલ થઇ છે?” એમ કહેતાં કહેતાં રેવતી નજીક આવી ગઈ. એટલે લાલ કપડું ભાળીને આખલો ભડકે એમ ભડકીને મલ્હાર દૂર ખસી ગયો. અને બોલ્યો: “ખબર જ છે તો તમે શું કામ પૂછો છો? હવે પછી મારી નજીક આવવાનો પ્રયાસ ન કરતાં.”
ત્યારનો દિવસ ને આજની ઘડી. રેવતી ભૂલેચૂકે મલ્હારની નજીક ન ફરકતી. એના પડછાયાથી પણ દૂર રહેતી. જોકે ઘરમાં એણે કોઈને મલ્હારની, એના રુક્ષ વર્તનની ફરિયાદ ન કરી. હસતેમુખે કામ કરતી રહી. પડ્યો બોલ ઝીલીને ઘરમાં પોતાનું પ્રભુત્વ વધારતી રહી. રેવતીનું વધતું જતું વર્ચસ્વ જોઇને મલ્હારને ક્યારેક ગુસ્સો આવતો, ક્યારેક હસવું આવતું. રેવતી તો હજુ હમણાં આવી, એ નહોતી ત્યારે શું કોઈ કામ નહોતું થતું? આ બધા તો વેવલાવેડા છે. રેવતીને માથે ચડાવી છે બધાએ. બાકી મારી પ્રિયા હોત ને તો...
પ્રિયા હોત શું કામ! એ તો હજુ પણ આવી શકે છે. હજુ ગઈ કાલે તો પ્રિયાને મળેલો. પ્રિયા ઉદાસ હતી. પોતાને ખભે માથું ટેકવીને આંખમાં આવેલાં આંસુ ખાળતાં માંડ માંડ બોલી શકેલી: “મલ્હાર, બસ, આપણો સાથ પૂરો થયો. હવે તું તારે રસ્તે ને હું મારે રસ્તે...”
“ના, ના...” પ્રિયાના શબ્દો સાંભળીને મલ્હાર નખશિખ ધ્રૂજી ઊઠ્યો. એનાં આંસુ લૂછતાં બોલ્યો: “એવું ન બોલ, પ્રિયા. તારો ને મારો રસ્તો એક જ છે. એક જ રહેશે.”
પ્રિયા: “રસ્તો એક જ છે, મલ્હાર. પણ સમાંતર દોડતા પાટા જેવો. એક જ રસ્તે દોડતા પાટા ક્યારેય મળી શકતા નથી. એમ આપણે સમાંતર ચાલવા છતાં ક્યારેય મળી શકવાના નથી. સચ્ચાઈ એ જ છે અને એ સ્વીકાર્યે જ છૂટકો!”
મલ્હાર: “આપણે મળવાના છીએ અને મળીશું જ. હમ બને તુમ બને એક દૂજે કે લિયે!”
પ્રિયા: “પણ એ કઈ રીતે શક્ય છે? રેવતી...”
મલ્હાર: “એની ચિંતા ન કર. મેં એનો ઉપાય વિચારી લીધો છે. રેવતી નામનો કાંટો હવે તો માર્ગમાંથી દૂર કરવો જ પડશે.”
પ્રિયા: “મને તો તારી આંખોમાં લોહી ઊતરી આવેલું દેખાય છે. જોજે, કોઈ આડુંઅવળું પગલું નહીં ભરી બેસતો. મને બીક લાગે છે.”
મલ્હાર: “ડરવાનું તો હવે રેવતીએ છે. તું ફિકર નહીં કર. હું એનું કાસળ એવી રીતે કાઢીશ કે કોઈને મારા પર શંકા નહીં જાય. એનું મોત અકસ્માતમાં ખપી જશે. પછી તો બસ હું ને તું. હું તારો રાજા ને તું મારી રાણી! ખાશું, પીશું ને રાજ કરીશું!”
પ્રિયા: “મારી અઢળક શુભકામનાઓ. હું સારા સમાચારની રાહ જોઇશ. બેન્ડબાજાં સાથે આવજે અને મને પાલખીમાં બેસાડીને લઇ જજે.”
મલ્હાર આ સંવાદ મમળાવી રહ્યો. હું અને પ્રિયા. પ્રિયા અને હું. વાહ, ખૂબસૂરત ખ્વાબ છે. હવે એને સાકાર કરવાનું છે! બસ, એક વાર રેવતી રસ્તા વચ્ચેથી હટી જાય! પછી તો મોજેમોજ! સુખસાગરમાં સ્નાન કરીશું!
પણ રેવતીને હટાવવી કેવી રીતે? એ પણ અકસ્માત લાગે એ રીતે! મલ્હાર વિચારતો રહ્યો: હં, દીવાનખંડની છતમાં બેલ્જિયમ કાચનું ઝુમ્મર છે. ખાસ્સું વજનદાર. એની દાંડલીઓ ભાલા જેવી અણીદાર છે. જો એ ઝુમ્મરનું દોરડું તૂટી જાય અને એ જ વખતે રેવતી નીચેથી પસાર થતી હોય તો... મલ્હાર જેમ જેમ વિચારતો ગયો એમ એમ શેતાની વિચાર એના મનમસ્તક ફરતે અજગરી ભરડો લઇ રહ્યો.
ખાસ્સા વિચારને અંતે મલ્હારને લાગ્યું કે પ્લાન ફૂલપ્રૂફ છે! યોજના જડબેસલાક છે. એનો વ્યવસ્થિત રીતે અમલ થાય વાંધો નહીં આવે. બસ, થોડું ડીટેઇલિંગ કરવું પડશે. મલ્હાર કોઈ ન જુએ એમ પેલા ઝુમ્મરનો અભ્યાસ કરવા લાગ્યો. એનું દોરડું, એની મજબૂતાઈ. દોરડું ક્યાંથી કપાય તો કેટલી વારમાં તૂટે એ બધું જ વિચારી લીધું. રોજ છરીથી થોડું થોડું કાપે તો આજથી પાંચમે દિવસે રેવતી રાંધણિયામાંથી નીકળીને પાપાના ઓરડામાં દૂધનો પ્યાલો લઈને જાય ત્યારે આ ઝુમ્મર નીચેથી જ પસાર થશે. બરાબર વચ્ચે આવશે ત્યારે જ ઝુમ્મર એના પર પડશે અને રેવતીના રામ રમી જશે. બસ, પછી હું અને મારી પ્રિયા...!
મલ્હારે યોજના પર કામ કરવાનું શરૂ કરી દીધું. બધાં ઊંઘી જાય પછી રોજ મધરાત્રે એ ઊઠીને ઝુમ્મર સાથે બંધાયેલા દોરડામાં કાપો કરવા લાગ્યો. અરે, પણ આ અવાજ કોનો સંભળાયો? કોણ હશે! મલ્હારને ધ્રાસકો પડ્યો. એકદમ પાછળ ફર્યો. કોઈ નહોતું! કદાચ ભ્રમ થયો હશે. અત્યારે કોણ હોય! ત્રીજી રાત્રે એને સંતોષ થયો. જેટલું દોરડું કાપવું જોઈએ એટલું કાપી ગયું. ચોથી રાત્રે એણે દોરડાનું નિરીક્ષણ કર્યું. હં, હવે દોરડાનું બંધન ઢીલું થયેલું. એની મજબૂતાઈ ઓછી થયેલી. હવે એ ઝુમ્મરનો ભાર ઝીલી શકે એમ નહોતું. કાલની સવાર રેવતીનો કાળ બનીને આવશે!
બીજે દિવસે... રેવતી રોજના ક્રમ પ્રમાણે બરાબર સવારે સાત વાગ્યે રસોઈઘરમાંથી નીકળી. પેલા કાળમુખા ઝુમ્મર નીચેથી પસાર થાય ત્યાં તો સાસુએ બૂમ પાડી: “અરે, વહુબેટા, આજે સફરજન લઇ જવાનું ભૂલી ગઈ કે?” રેવતી એકદમ ઊભી રહી ગઈ. પાછી ફરી. સફરજન લઈને નીકળી જ હતી કે પેલું ઝુમ્મર ધડામ કરતુ નીચે! રેવતી ચીસ પાડી ઊઠી. આંખોમાં ભય. સૌ એકઠાં થઇ ગયાં. ચર્ચા થવા લાગી: ઝુમ્મર એકદમ કેવી રીતે પડ્યું? આ તો સારું થયું કે રેવતી ત્યારે નીચે નહોતી. નહીંતર તો... કોઈ અશુભ ઉચ્ચારવા તૈયાર નો’તું!
મલ્હાર ધૂંધવાયો. પોતાની યોજના પર પાણી કોણે ફેરવ્યું? એક સફરજને! કેટલું સરસ બધું ગોઠવાયેલું. એ જ રીતે થયું હોત તો અત્યારે પોતે રેવતીના આકસ્મિક નિધન પર આંસુ વહાવતો હોત. ખેર! બંદાના દિમાગમાં યોજનાઓની કોઈ કમી નથી. એક ઢૂંઢો, હજાર મિલેગી! બીજી યોજના. રસોડાનો ગેસ લીક થતો હોય, રેવતી રસોડામાં જાય, ગેસ પેટાવે અને ઓચિંતો ભડાકો. રેવતી બળીને ભડથું. પછી હું અને મારી પ્રિયા..!
આ યોજના પણ કંઇ ખોટી નહોતી. રોજ સવારે રેવતી જ રસોડામાં પહેલી જાય છે. રાત્રે ગેસના બર્નર ખોલી નાખીશ અને રસોડાનો દરવાજો બંધ કરી દઈશ. રસોડું આખું ગેસ ગેસ. સવારે દુનિયાને રેવતીના છેલ્લા રામરામ! મલ્હારને વિચારીને જ જલસો પડી ગયો. આ યોજના નિષ્ફળ જવાના કોઈ ચાન્સ નથી. પણ હજુ અઠવાડિયું જવા દેવું પડે. ઝુમ્મર પડ્યાને બે જ દિવસ થયા છે!
અઠવાડિયા પછી મલ્હારે પૂરા આત્મવિશ્વાસથી યોજના પાર પાડવાની દિશામાં કામ કર્યું. રાત્રે બધાં સૂઈ ગયા પછી બેના ટકોરે ઊઠ્યો. ચોરપગલે રસોડામાં ગયો. ગેસ બર્નર ખોલી નાખ્યાં. પછી દરવાજો વાસીને નીકળ્યો. પણ આ શું? એવું કેમ લાગે છે કે કોઈ મને જોઈ રહ્યું છે! મલ્હારે આંખો ખેંચી ખેંચીને જોઈ. કોઈ ન દેખાયું. કદાચ વહેમ થયો હશે! મલ્હાર પોતાના શયનખંડમાં ગયો. રેવતી ઘસઘસાટ ઊંઘતી હતી. ભલે સૂતી! એની છેલ્લી ઊંઘ છે. કાલે તો ચિરવિદાય!
બીજે દિવસે સવારે રડારોળનાં અવાજો સાંભળીને મલ્હારની ઊંઘ ઊડી ગઈ. આંખો ખોલતાંની સાથે એને વિચાર સ્ફુર્યો કે, હાશ! પ્લાન સકસેસફૂલ! આખરે રેવતીથી છુટકારો મળ્યો ખરો! ટાઢે પાણીએ ખસ ગઈ... પણ આળસ મરડતાં જોયું તો જોતો જ રહી ગયો. આંખો ફાડી ફાડીને જોઈ રહ્યો. બાજુમાં રેવતી સૂતી હતી! અરે, આ શું થયું? રેવતી તો આ રહી. તો પછી રસોડામાં... મલ્હાર એકદમ બહાર દોડ્યો. ક્યાંક માને તો... પણ એવું કંઇ જ નહોતું. પાપા માને ઠપકો આપી રહ્યા હતા: “જરા ધ્યાન રાખતાં શીખો. આ તો સારું થયું કે પરોઢિયે હું પાણી પીવા રસોડામાં ગયો. દરવાજો ખોલ્યો તો ગેસની બદબૂ. ગૂંગળાઈ જવાય એવી. મેં ગેસનાં બર્નર બંધ કર્યાં. નહીંતર શું થયું હોત ખબર છે? આ તો ઘોર બેદરકારી જ કહેવાય...!”
પાપા બોલતા રહ્યા અને મલ્હાર ત્રીજી યોજના વિચારવા લાગ્યો. આ યોજના તો પાર પાડ્યે જ છૂટકો! રેવતી બે વાર તો બચી ગઈ, માળી નસીબદાર તો ખરી. પણ ત્રણનો આંકડો જરૂર ઘાતક બનશે! કાળ બનીને ત્રાટકશે! મલ્હારે વિચાર્યું. બાથરૂમના ગીઝર સાથે છેડછાડ થાય તો રેવતી હતી ન હતી થઇ જાય. રેવતી ગીઝરની સ્વીચ ઓન કરે એ સાથે જ જોરદાર કરંટ લાગે. રેવતીનું રામનામ સત્ય થઇ જાય. પછી હું અને મારી પ્રિયા..!
મલ્હારે દસેક દિવસ જવા દીધા. ગીઝરની સર્કિટમાં થોડી છેડછાડ કરી. રેવતી બત્તીની ચાંપ પર હાથ લગાડશે અને... બાય બાય રેવતી. મલ્હારના મનમાં લડ્ડુ ફૂટ્યા. વાહ ક્યા સીન હૈ! પણ એ દિવસે જ જોગાનુજોગ વીજ નિગમના કર્મચારીઓ વીજળીનો પ્રવાહ તપાસવા આવ્યા. અને ગીઝર ઠીક કરીને ગયા. રેવતીનું નસીબ ખરેખર જોર કરતુ હતું!
એ જ રાત્રે... મલ્હાર શયનખંડમાં પ્રવેશ્યો. એણે જોયું કે રેવતી આરામખુરસીમાં આંખ બંધ કરીને ઝૂલતી હતી. બાજુમાં મેજ પર કોલ્ડકોફી અને એક પત્ર. મલ્હારનું પ્રિય પીણું હતું કોલ્ડકોફી. કદાચ રેવતીએ પોતાના માટે બનાવી હશે. પણ એ તો બીજી બનાવશે. એમાં શું? આ તો હું જ પીશ. મલ્હાર કપ ઉઠાવીને કોફી ગટગટાવી ગયો. ફક્કડ કોફી હતી. જામો પડી ગયો. પણ આ કાગળમાં રેવતીએ શું લખ્યું હશે? જરા જોઉં. રેવતીની આંખ હજુ બંધ જ હતી. મલ્હારે જિજ્ઞાસાવશ પત્ર ઉપાડ્યો અને વાંચવાનું શરૂ કર્યું:
“પ્રિય મલ્હાર, હું ભલે તમને પ્રિય ન હોઉં, તમે તો મને પ્રિય જ છો. તમને ભલે પ્રિયા પ્રિય હોય. ના, ના... ચોંકશો નહીં. મેં તમને વારંવાર એની સાથે ફોન પર વાત કરતા સાંભળ્યા છે. હું એ પણ જાણું છું કે પ્રિયાને પામવા તમે મને માર્ગમાંથી હટાવવા માંગો છો. તો સાંભળો, હું પોતે જ તમારા રસ્તામાંથી ખસી જાઉં છું. તમે મને મારવા ત્રણ ત્રણ પ્રયાસ કર્યાં. તમને વહેમ પડેલો કે કોઈ જોઈ રહ્યું છે. એ હું જ હતી! ઝુમ્મર વડે, ગેસ વડે અને છેલ્લે ગીઝરથી તમે મને મારવા પ્રયત્ન કર્યો, પણ હું બચી ગઈ. તમારું દુર્ભાગ્ય અને મારું સદભાગ્ય! પણ તમારું કમનસીબ મારું સદનસીબ કઈ રીતે હોઈ શકે? ખેર! મેં વિચાર કરી લીધો છે. એ કોઈ બદલી નહીં શકે. હું જાણું છું કે હું તમારી અને પ્રિયાની વચ્ચે આડખીલી છું. પણ આ પત્ર તમને મળશે ત્યારે હું તમારી જિંદગીમાં નહીં હોઉં. આ દુનિયામાં જ નહીં હોઉં.” મલ્હારે અપરાધી ભાવ અનુભવ્યો. રેવતી બધું જાણવા છતાં મૌન રહી. ખરેખર મહાન છે! મારે પ્રિયાને ભૂલી જવી પડશે. હવે તો રેવતી જ મારી રાણી. હં, આગળ શું લખ્યું છે એ તો જોઉં:
“મારા એક મિત્ર છે. એમણે એક વાર વાતવાતમાં રૂપ, રંગ અને ગંધ વગરના ઝેર વિશે કહેલું. કોઈ પણ પ્રવાહીમાં ભેળવીને પીવામાં આવે તો દસેક મિનિટમાં એની અસર થાય છે. અને માણસ મરણને શરણ થાય છે. મેં કોઈ રીતે એ ઝેર મેળવી લીધું. મને કોલ્ડ કોફી બહુ ભાવે છે. એટલે મેં એમાં એ કાતિલ ઝેર ભેળવી દીધું છે. કોફી પી જઈશ એટલે... તમારે મને મારવાની ચોથી યોજના પણ નહીં ઘડવી પડે. લિખિતંગ, માત્ર ને માત્ર તમારી છતાં તમારી ન થઇ શકેલી રેવતી.”
મલ્હારને આ વાંચીને ચક્કર આવી ગયા. બધું ગોળ ગોળ ઘૂમતું લાગ્યું. એ ફસડાઈ પડ્યો. અવાજ સાંભળીને રેવતીએ આંખો ખોલી. કોફીનો કપ પૂરો થઇ ગયેલો. મલ્હારનું આયુષ્ય પણ. એને એનાં કર્મોની સજા મળી ગઈ હતી! દસ મિનિટ થઇ ગઈ હતી!
